Javier Solana Madariaga is een Madrileen die na 20 jaren de macht aan de wilgen hangt. Hij heeft nog steeds invloed op het Europees en Spaanse politieke leven, maar zijn hoofdbezigheid is nu les geven, spreken voor studenten over zijn passie: onderzoek in internationale relaties, globalisering en de wereld veiligheid.
Javier Solana stond de laatste 14 jaar aan het hoofd van de Europese veiligheid.
'Het is niet dat ik verantwoordelijkheid heb afgelegd, ik ben er nog steeds mee begaan. Toch vind ik het nodig om de jongere generatie op te leiden in de hoop dat ze de fouten van de laatste jaren zullen rechttrekken. Niet dat het vroeger beter was, wel duidelijker. Nu spelen veel regeringen voetbal zonder arbiter.'
Historisch gezien, verklaart Javier, was de arbiter een land. Met het conflict in Irak werd duidelijk dat de wereldgeneraal Amerika het niet meer alleen aankan. Conflictsituaties kunnen niet meer opgelost worden door 1 enkel land. Problemen in de sector van veiligheid zijn gekoppeld aan de globalisatie en dat vereist dan ook een globale aanpak. We hebben een arbiter nodig als instituut, geen land meer.
Javier is helemaal niet pessimistisch. Alleen hoop kan alles veranderen, is zijn moto. Hoop om miljoenen mensen uit de armoede te trekken, hoop om migranten een beter bestaan te geven, in het buitenland en in eigen land. 'We hebben maar 1 planeet en als we die in stukken snijden, wat schiet er dan nog over?'
De veiligheidswetenschapper, die eigenlijk een fysicus is, weet dat de mensheid niet perfect is. Toch kan deze mensheid samen een betere wereld maken. De menselijke wreedheid als chantagemiddel is nieuw in deze 21ste eeuw. Er zijn nog te weinig antwoorden op. Toch, vindt Javier, mogen we deze wreedheden niet veralgemenen. Het zijn kleine daden in globale termen. Er gebeuren ook mooie en constructieve zaken in de wereld. Er wordt actief gewerkt aan vrede en dit met professionelen en experts.
Javier werkte in zijn carriere met heel wat brutale mensen. Voor hem is er geen verschil tussen een bommenleger van de ETA of de IRA en wat we nu gezien hebben in Charlie Hedbo. Ook hier hebben we weer te maken met religie en hoog opgeleide mensen die de touwtjes in handen hebben. Ervaring leerde hem dat afstand nemen van deze brutale mensen, niet de oplossing is. Wel engagement voor het goede, voor evenwicht.
'We moeten ook de hand in eigen boezem steken. Ik heb regeringen gezien van westerse landen die geleid worden door zeer hoog opgeleide mensen, en hierdoor teveel afstand creëren met wat er leeft. Nu neigen regeringen soms naar populisme, wat in mijn ogen nog een grotere afstand is met het leven. Bruggen slaan en de jongeren opvoeden in een globaliserend denken, is onze taak.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten