Traditionele cafés, oase in de 251ste eeuw

De redactie heeft de laatste tijd van verschillende mensen afscheid genomen. Niet in de trieste zin van het woord, wel ik de blijde: deze mensen trokken een nieuw avontuur tegemoet in andere oorden dan Buenos Aires. Maar afscheid is altijd een beetje lijden. Zo ook met plaatsen die een geschiedenis of traditie met zich meedragen. De oude snoepwinkel van weleer, de kruidenier met de brommende eigenaar waar elk kind in de buurt schrik van had, de dorpscafeetjes. Zo is er in Buenos Aires vorig jaar een stadscafe gesloten. De Richmond in de drukste winkelstraat van de stad sloot zijn deuren na meer dan een eeuw van trouwe dienst aan de dorstige mens. In 1998 werd het opgenomen in de lijst van de 'cafés notable' een erelijst van cafés in Buenos Aires die nog authentiek zijn.
De Richmond is eentje meer in een lijst van 10talle beroemde tavernes die vorig jaar hun deuren sloten. Allen hadden gemeen dat de creme de la creme van de Argentijnse cultuur in hun zetels hun whiskey dronken. Sinds 1810 tot 2012 dus. Nu blijven er enkel nog enkelen over, die authentiek zijn en de rest een hoop blinkende en over verlichte tavernes die het cliche alle eer aan doen: uniform en zonder enig karakter.

Een beetje geschiedenis en goed nieuws

 

Café de Marco opende zijn deuren in 1810 , op 25 mei. De mensen die toen aanwezig waren hebben Argentinie gesticht. Zij hielden er de eerste landsvergadering. In Café de Casoulet waar de plaatselijke mafia vergaderde in de 19de eeuw, was overdag een taverne voor de miljonairs van het platteland op zoek naar de beste verkopers van de landbouwproducten. 's Nachts werd het een oord van verderf waar rijk en arm en avonturiers op de biljard sliepen. Elk café dat sloot de afgelopen jaren , had zijn eigen stadsmythe en was een deel van het stadslandschap. Deze tijd lijkt voorbij. 


 

Een van de voornaamste reden van de sluiting is de dure huurprijs in het stadsdeel waar deze oude cafés gelegen zijn. ironisch genoeg hebben zij er voor gezorgd dat de wijk werd opgewaardeerd en moeten zij nu de tol betalen. Een andere reden is de personeelskost. Hun reputatie vraagt degelijk personeel en dat is tegenwoordig in Buenos Aires niet meer te betalen.


Toch is er nog een lichtpuntje voor de Richmond, waar de redactie menig maal weggezakt in de sjieke leren zetels aan een whiskey slurpte. Het goede nieuws is dat men dit etablisement wil redden en dat het waarschijnlijk zal lukken. De stad had het café voor de sluiting als historisch erfgoed ingekleurd. Toch werd het café volledig gestript op een morgen voor de winkelstraat wakker was. 

Er schiet van het interieur, zijn koperen tapkranen en zilveren koffieketels, leren sofa's en eboniehouten tafels verdwenen als dieven in de nacht. Enkel de lege ruimte en al de herinneringen bleven achter. De schrijvers die er hun novellen neerpenden, de filosofen die hun discussies verzopen, Borges, Marechal en de uitgever van het grootste culturele tijdschrift van Buenos Aires, het waren veel geziene gasten.
Er werd gefluisterd dat er een sportkledingzaak zou worden geïnstalleerd, de plaag van de stad. Maar de buren en de stad sloegen de handen in elkaar. Er mocht niets veranderd worden aan de constructie, de gemarmerde zuilen en gouden randjes rond de spiegels aan de muren, stond in de stadswet van historisch erfgoed. Daar kon de sportketen niet veel mee aanvangen en ze dropen af. Nu , een jaar na de leegstand komt er beweging in de zaak.
 De minister van cultuur van de stad zegt dat er een cultureel centrum zal opgericht worden met de klemtoon op 'gelagzaal'.

Vooruitgang is dat niets verloren gaat dat zich aanpast aan tijd en ruimte. En toch is vaak traditie een troots in de chaos van de verandering in deze wervelende 21ste eeuw.