Filmfestival in Buenos Aires, deel I: de verhuis

BAFICI begint aan zijn 15de editie. Een echte verjaardag, aangezien de 15de verjaardag in Zuid-Amerikaanse landen gevierd worden als een bruiloft met volwassenheid. Zo ook zou dit jaar voor Bafici een feestjaar moeten zijn. Wat eigenlijk een beetje tegenvalt. Het goede nieuws is uiteraard dat een filmfestival in een culturele hoofdstad zoals Buenos Aires altijd wel feest is. Toch is het dit jaar in mineur, misschien de crisis, misschien de veranderingen, misschien gewoon de verloedering van het culturele landschap wereldwijd dat zich vertaalt in wat kunstenaars op het doek toveren.
De eerste verandering was de verhuis van Abasto, een shoppingcentrum in Almagro, een centrumwijk van Buenos Aires, daar waar de tango nog steeds furore maakt. Dit shopping is gezellig, geeft veel ruimte en licht. De eventenzaal is centraal gelegen, heeft een hoge glazen plafond en van hieruit kan je makkelijk een overzicht krijgen op de verschillende plaatsen waar lezingen, spreekbeurten en dergelijke worden gehouden. De shopping heeft ook 12 cinemazalen, uitstekende accoustiek en plaatsen. Waarom dan de verandering naar het drukkere centrum Recoleta, waar files de bovenhand vieren?
Het shopping R, in Recoleta is een sjieke shopping, dure ketens, dure horeca zowel binnen als erom heen, moeilijke verbinding, aangezien je er alleen met de bussen kan geraken, of met de wagen. Een metro is in dit deel van de stad nog niet aanwezig. (er wordt aan gewerkt, maar is een veel jarenplan). Het cinemagedeelte ligt in de kelder, de bafici-zalen helemaal boven, er is geen communicatie mogelijk tussen de twee en de spreekbeurten en seminaries worden in het culturele centrum van Recoleta gehouden dat een halve kilometer verder ligt. En daar...is niets om te drinken. Het gezellige keuvelen met andere journalisten over een koffietje en een sandwich zoals we deden in Abasto, is er hier niet bij. Je kan ook nergens de mensen observeren, het publiek peilen zoals in Abasto, want in het cinemagedeelte is alleen maar een McCafé zonder zitplaatsen, in een donker hoekje.
Volgens de minister van cultuur van de stad, Lombardi en de nieuwe directeur van BAFICI Marcelo Panozzo, vervulde Recoleta al de eisen van een culturele happening en gaf het meer cachet aan de onafhankelijke film. Zonder commentaar...
De redactie mist Abasto, het shopping van de vorige 14 jaren, de gezelligheid daar en de makkelijke verbinding. Een reis naar Recoleta, in de spitsuren die lopen van 10 u tot 20 u , neemt gauw 1 uur of meer in beslag in overvolle bussen en stapvoets verkeer.
Wat hebben we gezien? Want daar gaat het eigenlijk over.

Niet zo veel als andere jaren. Ook waren er dit jaar bijna geen Nederlandse en Belgische producties. Wel een weinig coproducties die saai of oud waren. Zoals Parapalos, een Belgische coproductie over een kegelboy, een jonge die achteraan de kegelbaan de kegels terug rechtzet en de kegelballen terugrolt. Er gebeurt niet veel meer in de film dan dit: kegels rechtzetten, ballen terugrollen, slapen en opstaan. Daarnaast hoor je wat levensverhalen van zijn collega's doorspekt met een dieventaaltje dat moeilijk twee uur vol te houden is zonder steeds in herhaling te vallen. 'Stommerikken, klootzakken, klote leven, strontweer, bakkes slagen ..' voor even is dat ok en leerrijk om het straatleven van Buenos Aires te leren kennen, maar als er niet echt een draad door loopt, wordt dat oersaai.
Het camerawerk laat ook niet veel van zijn kunsten zien: de achterkant van de kegelbaan, en de slaapkamer van de jonge. Na een kwartiertje ingedommeld te zijn, beslissen we om op een terrasje een koffie te gaan drinken, dat lijkt ons een betere invulling van de namiddag.
Parapalos, van Ana Poliak, een Argentijnse regisseur. Coproductie van : België, Argentinië, Zwitserland, Verenigde Staten, Nederland.

De film in de voormiddag: Animals, was verrassend goed. Eindelijk een film zoals het hoort bij de onafhankelijken: experimenten, camerawerk, goed acteur werk van opkomende of onbekende talenten. Deze Spaanse film had alles in zich, ook speelde het Catalaanse natuur als hoofdrolspeler mee. Het ging over een ontluikende puber die zich aangetrokken voelt tot jongens en nog geen afstand wil doen van zijn kinderjaren, een wees die opgroeit bij zijn oudere broer en waarmee hij niet kan praten. Hij went zich dan maar tot zijn teddybeer die wel tegen hem praat. Een ontroerende, brutale, wrede en tedere film. Deels in het Engels, deels in het Spaans, wat het een apart karakter geeft.
Animals: Marcal Fores, geboren in Barcelona, afgestudeerd in het Engels College, kortfilms zoals Yeah! Yeah! Yeah! (2005) y Friends Forever (2007), nu zijn eerste langspeelfilm.