Klaagmuur op de redactie

Cartoon NRC dagblad

We klagen wat af op een dag. Zaag niet zo! is een dagelijkse zin. Het lijkt wel een Belgische nationale sport. Eerst klagen we steen en been dat er geen regering is, als er één is, zagen we weer over wat ze doet. Er gaat geen uur voorbij of je zegt iets mopperend. Op de redactie deden we de proef. Voor elke mopper, klaag of zaag zette onze stressmanager een streepjes achter onze naam. Het was verbazend hoe slecht we eruit kwamen. 'En dit stellende zeurende tantes moet goed nieuws brengen, mooi clubje' was het besluit van de manager. 'Die attitude moet echt veranderen.' Achter zijn naam stonden niet veel streepjes, omdat je van jezelf niet door hebt wanneer je zeurt. Een klein overzicht van ons klaagmuurgedrag. De layoutster is het zwaarst getroffen door deze ziekte. Ze klaagt en zaagt om de 7 minuten over de software die niet werkt, of liever: die niet wil doen wat zij wil. Om de 3 minuten over de hitte dan wel over de airco die in haar nek blaast. Over de artikels die te lang en te saai zijn, over de journalist die 'weeral' eens te laat is. De journalist doet ook haar best. De duitjes die zij in het mopperzakje deponeren zijn klinkende munt. Aangezien ze heel wat kranten afleest op zoek naar 'goed nieuws' komt ze behoorlijk wat belachelijk en slecht nieuws tegen. Kortom zij zaagt heel de dag over het negativisme van de journalistiek.
Morgen nemen we de stressmanager zelf onder de loep, eens kijken of hij ontsnapt aan de mopper-filosofie!

Waarom dit experiment? De aanleiding was het Nederlandse boek van Bart Flos: het Anti-Klaagboek.

"We vergeten soms hoe goed we het hebben", steekt Flos van wal in een krant van De Persgroep. "Ik wil komaf maken met het klagen om te klagen. Je wint er niets mee: er komt geen oplossing uit de bus en je trekt je omgeving alleen maar mee in je negatieve spiraal. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangewezen dat notoire klagers vaker ziek zijn, sneller sterven, minder vrienden hebben en minder succesvol zijn." 
"Er is niets mis met klagen als je bijvoorbeeld in de rouw bent of als je verbrande aardappelen krijgt geserveerd op restaurant. Ik wil het zeuren beperken, maar het hoeft niet helemaal te verdwijnen. Want zo lang we klagen, is er ook hoop: onverschilligheid is stukken erger. Af en toe eens stoom aflaten kan dus geen kwaad, maar probeer toch te streven naar een verhouding van 80% positieve opmerkingen en 20% negatieve. Chronisch hoge verwachtingen leggen de basis voor een chronische teleurstelling. Daarom is het belangrijk dat we ook eens stilstaan bij onze successen. We raken te gewend aan onze comfortabele levensstijl en beseffen niet altijd hoe gelukkig we eigenlijk zijn."
(Bron: Zita.be) voordat zij weer zagen dat we hun artikel gekopieerd hebben. 

De geschiedenis van de klaagmuur:


De 'echte' klaagmuur is de westelijke muur die het plateau ondersteunt waarop de rotskoepel en de Al-Aqsa Moskee staan, op de tempelberg in Jeruzalem.  Deze muur is voor de Joden en voor de Moslims belangrijk. De Moslims noemen deze berg de Al-Buraqmuur. Volgens hen is het de muur waar Mohammed Buraq vastmaakte, het heilige dier waarmee hij naar de hemel vloog. Voor de Joden is deze muur het dichts dat ze bij de Tempelberg mogen komen in onreine toestand. Ze kunnen zich enkel reinigen met de rode koe, die in de bijbel voorkomt maar niet meer bestaat. Zij moeten wachten op de Messias tot ze zich weer rein genoeg kunnen maken om de Tempelberg hoger te betreden. De aanwezigheid van God, Sjechina, zou nog bij de muur gebleven zijn, ook al werd de tempel door de Romeinen vernield. Er zijn anderen die dan weer zeggen dat de sjechina (Goddelijke aanwezigheid) die tussen de Cherubs in de Ark van het Verbond aanwezig was, vertrokken is na de verwoesting in het jaar 586. Na de verwoesting kwamen de Joden naar deze muur, het enigste dat hen nog restte van de tempel van Salomo, om te klagen over de vernieling. Sindsdien werd het door niet-joden de klaagmuur genoemd.