Rock ’n roll in de naam van God, brengen Johan, Govert en hun wisselende muzikale kompanen. Want ze brengen met kerst blues, rock en gospels tijdens een misviering in de gevangenis. De klassieke ingrediënten van een kerkdienst worden dan wel vervangen door beklijvende getuigenissen en jankende gitaren, maar het effect is er niet minder om. “Ik heb best een zwaar verleden en heb zelf meer dan twee jaar achter de tralies gezeten”, zegt Govert. “Ik kan me dus echt wel vereenzelvigen met wat gedetineerden voelen, met de hoop die ze soms verloren zijn. Maar ik doe het uiteraard ook omwille van de liefde voor muziek.” Dat was voor Johan ook de hoofdreden om mee op de kar te springen. “Ik zing heel graag en optreden in een gevangenis vond ik wel stoer. Maar gaandeweg werd het veel meer dan dat. Ik voelde hoeveel ik op deze manier kon betekenen voor de mensen die in de cel zitten. Zelf weet je soms wel dat het concert niet het beste is wat je ooit al hebt gespeeld, maar voor hen is álles beter dan die vier muren. De appreciatie is enorm. En soms weet je écht een gevoelige snaar te raken.”
Voelt het voor hen vreemd om te staan spelen voor soms zware criminelen?
“Voor mij niet”, zegt Govert. “Op zo’n moment valt dat weg, dan ben je
allemaal mensen onder elkaar. Wat je ook gedaan hebt, welke achtergrond of huidskleur je ook hebt.”
Ook Johan heeft het er niet moeilijk meer mee, zegt hij. Maar in het begin was het soms wel even wennen. “Een van de eerste keren dat ik speelde, zat er een man in zijn bijbel mee te lezen tijdens de viering, en ik dacht: ‘die is misschien tot het geloof gekomen’, en knikte hem vriendelijk toe. Bleek het achteraf seriemoordenaar Andras Pandy te zijn... Dan moet je toch wel even slikken. En toen de elektriciteit eens uitviel tijdens een van onze concerten, zat ik toch ook een beetje paniekerig naar de deuren te kijken: waren die ook niet beschermd met elektriciteit? Maar uiteindelijk, buiten één vechtpartij, is er nooit iets gebeurd. We beleven vooral hele mooie momenten samen.” Zo hadden ze eens een Amerikaanse broeder bij die kwam preken tijdens de dienst. Een frêle, oudere man in een rolstoel. “Hij vroeg achteraf aan één van die mannen hoe lang hij nog moest zitten”, vertelt Govert. “Hij knikte begrijpend toen de man antwoordde, wees toen naar zijn rolstoel en zei: ‘ik zit al vijfentwintig jaar, en ik kan nog steeds niet wegwandelen.’ Die stoere bink kreeg er tranen van in de ogen. Heel bijzonder om te zien.” Een andere keer begonnen twee vrouwen in de vrouwengevangenis te ruziën met elkaar tijdens de show, waarop de bandleden even niet wisten of ze verder moesten, en of het zou escaleren. Maar plots stond een andere gevangene op, een Afrikaanse, die uit volle borst loepzuiver ‘Amazing grace’ begon te zingen. “Ik heb haar meteen begeleid op de gitaar. Een kippenvelmoment dat de sfeer meteen weer rechttrok”, zegt Govert. “Maar meestal is de sfeer in een vrouwengevangenis erg goed”, vult Johan aan. “Soms zie je er een baby van schoot tot schoot gaan. Het lijkt dan wel één grote familie.”
Dat ze hun eigen familie soms wat minder zien met de kerstperiode vinden ze niet zo erg. “De bandleden zijn intussen ook heel close. Na een optreden gaan we altijd even naar mij thuis om na te praten. En dat duurt soms tot in de vroege uurtjes”, zegt Johan. Ook Govert blijft die optredens waardevol vinden, ondanks de confrontatie die zo’n gevangenis toch telkens weer is. “Soms heb ik er vooraf weinig zin in. Maar wat er tijdens zo’n avond gebeurt, is met geen pen te beschrijven. Dat dóét iets met je. En ja, ik besef dan ook telkens dat ik na dat concert gewoon weer naar buiten mag lopen. Dat houdt me met beide voetjes op de grond.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten