Een dame bij het FMI

De macht verschuift traag naar het kamp van de vrouwen. In Zuid-Amerika is dat al iets meer een trend, terwijl zij zo de (valse) naam hebben van macho's te zijn. In Chili was de voormalige geliefde presidente een vrouw, in Brazilie wordt de vrouwelijke presidente op handen gedragen, in Argentinie wordt er gevraagd of de huidige presidente, een vrouw, haar terug verkiesbaar wil stellen voor oktober. In vele parlementen en kamers in Zuid-Amerika ligt het vrouwelijke quorum veel hoger dan in Europa.
Het 'oude' continent is een beetje roestig en traag in veranderingen, maar er komt schot in de zaak. De hoogste kanshebber om Dominique Strauss-Kahn op te volgen, is een vrouw, de minister van economie van Frankrijk, Lagarde Christine. Aan haar zijde strijden Gordon Brown, Alex Webery en Kemal Dervis mee voor de titel van het FMI.
De minister van economie van Frankrijk wordt openlijk gesteund door Merkel. Er is wel een klein haartje in de boter, Lagarde kan nog in een rechtzaak betrokken worden ivm de zakenman Tapie, een persoonlijke vriend van Sarkozy. Volgens Lagarde is er helemaal geen bewijs van persoonlijke inmenging en verrijking van haren twege, toch wordt er pas uitspraak verwacht na juni en dat is te laat voor haar kanditatuurschap voor het FMI.
De andere kandidaten zijn Alex Webery financiele verantwoordelijk van Duitsland, en zijn ex collega Kemal Dervis van Turkije.
Christine Lagarde is 55 en een statige grijze dame. Het zou de eerste keer zijn dat er in zo een hoge post in de wereld, een vrouw zou zitten. Christine spreekt perfect Engels en is een echte francaise met haar perfect zittende haute couture kashmiere pakjes. Elegant van top tot teen, zelfs in haar denken schuilt een elegantie die haar tot een topdiplomate maakt. In New York wordt ze de rock and Roll van de financiele wereld genoemd. Merkel is een grote fan van haar. En de Duitse first lady wil ook dat op de stoel van het FMI een europees gezicht zit, zeker nu in volle crisis met Griekenland, Spanje en Portugal. Daarbij komt nog dat men zeker na dit schandaal iemand wil die iets minder testosteronen heeft. Brown ligt een beetje gevoelig, omdat de eerste Minister van Engeland een persoonlijke vete heeft met zijn voorganger en men in Europa toch wel de steun van David Cameron (eerste minister Engeland) nodig heeft. Men kan een persoonlijke strijd tussen het hoofd van het FMI en Engeland, best missen in deze crisistijd.
Lagarde is eigenlijk geboren voor deze post, ze is fijntje in de wereld van de financien en ze voelt zich als een dolfijn in de twee culturen die ze zal moeten voorzitten: de puritijnse Noord-Amerikaanse en de flexibelere Europese visie. Daarin kent ze haar weg als geen ander. Ze was 25 jaar de hoofdadvocaat van Baker&McKenzie, een studio van belangrijke advocaten in Chicago.
Na wat aanpassingsproblemen in de politiek, is ze nu een van de favorieten onder de politiekers bij de Fransen. Ze heeft het respect gewonnen van alle Fransen, vooral door haar efficientie, haar durf en klaarheid in haar boodschap en haar gedurfde houding in de crisisjaren tegenover de bankiers.
Als ze deze titel in de wacht kan slepen, is zij de eerste vrouw op de zetel van het FMI. Als excelente onderhandelaar weet ze wanneer ze moet zwijgen en wanneer ze moet luisteren, wat ze uitstekend kan in de twee toch wel bijna belangrijkste economische talen van de wereld, het Frans en het Engels.