Een wet, een traditie, een discriminatie

Een schrijnend verhaal over een moeder en haar dochter, Rajni. Zij was 10, dus rijp om mee te gaan werken. Haar moeder vertelde haar de knepen van het vak: strontruimen van anderen. Het klinkt net zo cru als het is, nee, het klinkt zachter. De strontruimers van Indie zijn meestal vrouwen en kinderen. Zij worden de onaanraakbare genoemd, ten eerste omdat ze te vies zijn en vreselijk stinken, ten tweede omdat ze dragers zijn van vele ziektes.

In 2013 komt eindelijk het goede nieuws: het parlement verbiedt dit beroep. Er mag niemand meer gedwongen worden of werkzaam zijn bij het manueel ruimen van menselijke secreet. Manual Scavening heet het. De wet is streng, er staat zelfs gevangenisstraf op, voor diegene die het toelaten. Toch wil Human Rights Watch verder gaan. In heel het land moet er iets veranderen aan de toiletten. In de Clean Act 2013 staat ook dat er afzonderlijke meisjestoiletten moeten zijn in alle openbare scholen, maar dat is nog niet overal zo. Ook op het platte land worden er nog teveel mensen ingezet om manueel stront te ruimen.


Het manuele scavening is de zwaarste vorm van discriminatie. Het is de laagste caste in Indie, de Dalits, die dit werk moeten doen. Het zijn zowel Hindu als Moslims. Deze caste is al eeuwen synoniem voor de onaanraakbaren.

In zijn speech op de Nationale Feestdag van Indie, zei de Eerste Minister, Narendra Modi, dat de campagne 'Clean India' de nieuwe merknaam wordt van zijn regering. Elke school moet binnen het jaar afzonderlijke meisjestoiletten hebben en de manuele scavening moet tot het verleden van Indie behoren. 

Human Rights watchdog weet dat een wet geen discriminatie kan terugdringen. Toch worden mensen met hun neus op feiten gedrukt, die ze voordien normaal vonden.