In een interview in de New Yorker vertelt Alice dat ze jaren en jaren dacht dat haar verhalen een aanzet was tot het ‘grote boek’ dat ze ooit zou schrijven, tot ze ontdekte dat haar stijl juist het korte verhaal is. Zij begon te schrijven tijdens de korte siestas van haar kinderen. Als druk bezette huismoeder, was haar vrije tijd beperkt. In die korte tijd wilde ze heel haar verhaal kwijt aan het witte blad, wat haar ook grandioos lukte. Zij werd verschillende keren vernoemd als nobelprijs kanshebber. Dit jaar is het dan zover gekomen.
Haar laatste boek, mijn dierbaar leven, is een verzamelwerk van verhalen verwezen tot een korte autobiografie. Als u dit boek leest, krijgt u een inzicht in de schoonheid van haar schrijfstijl. In deze biografie schrijft Alice minder fragmentarisch, toch ontrolt ere en groter verhaal tussen de lijnen door, naarmate me vordert in het boek. De kracht van Alice is juist de witte spatie tussen lijnen en letters. De personages in het boek komen tot leven. Leven in het echte leven van zoeken naar iets wat ze eigenlijk niet eens zoeken. Vluchten ze in het leven of gaan ze op het leven af? Dat is de vraag die je vasthoudt doorheen heel het verhaal. Zijn ze verloren, leven ze verdwaald? Of gaan ze recht op hun doel af?
Alice zet in haar verhalen vaak de vrouw centraal. Een vrouw als verraadster van zichzelf, verloren, gedesorienteerd. Toch vindt de lezer hoop terug in de korte verslagen van extraordinaire levens. Alice overhaalt ons steeds weer met origínele argumenten en kleine details om het leven positief te benaderen.
Alice Munro is een grote schrijfster van kleine verhalen die de geheimen van het leven tot in het detail blootleggen. Soms gaat haar verhaal verder in je hoofd en ontdek je het begin van je eigen verhaal in haar schrijfsels. Een schrijfster om te lezen, zelfs voor te lezen aan je kinderen tijdens slapeloze nachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten