De aarde is van iedereen

We leven in tijden van crisis, niet alleen financieel, ook ecologisch en sociaal. Langs alle kanten wringt het schoentje wel een beetje. De vraag wordt al een tijdje gesteld door economen: is dit economisch model duurzaam of moeten we iets veranderen?

Het antwoord volgens Marcus Eduardo de Oliveira van Brazilie is kort en bondig: een economisch model gebaseerd op verhoogde productiviteit boven het consumptiegedrag, is ecologische niet duurzaam en dus op lange termijn ook niet economisch. Ecologie en economie gaan hand in hand.

Dit economisch en consumptie model is nog niet eens ten top gedreven en we lopen al uit op een verwoesting van natuurlijk erfgoed. Duurzaam zal het woordje van de 21ste eeuw worden. Hierbij wil Marcus ook nog het woordje 'verdelen' bijvoegen. Er zou niet alleen een landbelastingen moeten komen, multinationals zouden naar een wereldbelasting moeten komen. Deze bedrijven hebben een grote hand in de uitbating van de natuurlijke rijkdommen in de wereld. Het is normaal dat zij dan bijdragen in de kosten van ontginning en het herstellen van de natuur in het land waar zij die rijkdommen halen en niet alleen belastingen (of niet) betalen in het land waar zij hun kantoren hebben staan. 

Wereldtaks kan leiden tot duurzaamheid. Er zou een worldwatch moeten komen, een State of the World. Een groots plan, maar volgen Eduardo de Oliveira, nuttig en niet te hoog gegrepen.

Alleen maar het vis voorbeeld kan de zaak beter illustreren: over de 17 gekende visstock in de oceanen wereldwijd, zijn 11 reeds met uitsterving bedreigd. Een oceaan raad is dus dringend nodig. Er wordt reeds gewerkt over de lands- en zeegrenzen heen, maar de internationale wateren blijven nog teveel nomensland.
Een nieuw economisch plan voor de Aarde is nodig. Een nieuw plan dat economische, ecologische en sociale regelingen kan omvatten die voor iedere mens op aarde afdwingbaar zijn.