We horen verschillende klokken luiden, maar het nieuwe akkoord ondertekend door de onderhandelaars is en blijft een akkoord. En iedereen is blij en vol goede moed. Iedereen is misschien een groot woord, maar de meerderheid waarschijnlijk wel. Althans de meerderheid rond de tafel. Eerst was er plots het akkoord over de drie grote letters B H V, na jaren van getrekkebek kwam het uit het niets en men kreeg niet genoeg van het splitsen, dus werd het FDF en het MR ook ineens gesplitst. Daarna was het aan de financieringswet. Een paar uurtjes van bang het hart vasthouden, de pers beschreef al de tekens van ruzie en onenigheid, maar Di Rupo kon al de schermen lijmen. Het been werd niet meer stijf gehouden. De groep onderhandelaars kwamen naar buiten met een 'grote stap voorwaarts voor het nieuwe Belgenlandje'. Euforie alom. Zelfs Bart de Wever was er even stil van en liet hier en daar maar een commentaartje vallen. Het is vooral wacht op de officiële tekst, die moeilijk te krijgen is. Waarschijnlijk uitverkocht of opgesplitst?
De nieuwe financieringswet is opgemaakt door experten, en nu krijgen we verschillende klokken te horen van weer andere specialisten zoals professoren uit al evenveel verschillende universiteiten. De ene legt het zo uit, de andere weer zo. Voor leken zoals wij, is het onbegonnen werk om een oordeel te vellen. Nu hangen we echt af van wat de toekomst ons zal brengen.
De klok in De Standaard zegt dat de Vlaamse onderhandelaars het akkoord verdedigen en duiden het als de ultieme oplossing tegen de verarming in Noord, Zuid en Centrum. De klok in het NVA kamp klinkt dan weer iets duisterder en noemt het akkoord een rekening voor Vlaanderen. In andere kranten lezen we over een ultiem Belgisch Compromis waarbij de rekening wordt doorgeschoven naar de laatste die aan de 'toog' blijft hangen. Dat getuigt niet echt van, hoe was het weer? Juist: responsabiliteit.
In de Waalse kranten lees je dat al de Waalse onderhandelaars het er over eens zijn dat het akkoord goed is voor Vlaanderen en Wallonië niet armer maakt, terwijl Brussel op zijn effen blijft. Dat op zich is al een klokje dat in dissonantie of met contrapunten luidt.
Enkele andere klokkenluiders:
Alexander De Croo betreurt dat er geen glas meer werd gedronken na het akkoord over de financieringswet. De Morgen ziet in de nieuwe financieringswet wel winst voor Vlaanderen: simulaties zouden over een periode van achttien jaar 800 miljoen euro extra opleveren. De econoom Ivan Van de Cloot van de Itinera-denktank pareert de kritiek van De Wever: “N-VA kent een verkeerd gewicht toe aan bepaalde cijfers.” Volgens Van de Cloot levert het akkoord zeker geen verarming op voor Vlaanderen.
De Gazet van Antwerpen proeft optimisme onder de onderhandelaars over het akkoord. Volgens Het Laatste Nieuws zit een regering op dag 500 van de onderhandelingen erin. De start van het nieuwe politieke jaar – 11 oktober – is wel krap en is te optimistisch, klinkt het. De krant ziet nog 7 horden voor de formateur: na BHV, Brussel en de financieringswet, heeft Di Rupo nog de overheveling van bevoegdheden te regelen en moet hij een keuze voor een coalitie maken. Daarna wachten de begroting 2012 en de bijhorende sociaaleconomische hervormingen. Als dan alle andere onderwerpen (asiel, migratie, justitie, …) behandeld zijn, liggen nog de verdeling van de ministersposten en de zegen van de partijcongressen op Di Rupo’s bord.
Volgens Het Laatste Nieuwsjournalist Jan Segers is dit inderdaad een grote staatshervorming, althans op papier. In de praktijk is dat twijfelachtig, zegt hij. Liesbeth Van Impe noemt dit akkoord in haar commentaarstuk “het best haalbare”. “Maar wel een akkoord dat het pad van de gelijkheid bewandeld” en dus eerbaar, nuanceert ze. Gents politicoloog Carl Devos schrijft in zijn column dat het akkoord historisch is, maar geen akkoord “dat het dagelijks leven van burgers ook historisch zal veranderen.” bron: (SD)
Maar wat er ook van zij, het goede nieuws zit hem in de staart: Di Rupo I is in de maak. Na 38 jaar heeft België terug een Waalse premier. Het mag wel tijd worden. De Vlamingen hebben hun best gedaan, laat het Zuiden nu de estafettestok overnemen. Elio Di Rupo is dan ook een dankbare premier, zeker voor de cartoonisten. Zijn handelsmerk is overduidelijk een strijkmachine en een strikjesdoos.
Di Rupo draait al lang mee in de Belgische politiek. Hij is van Italiaanse komaf en spreekt niet goed Nederlands, al probeert hij het met taalcursussen te verbeteren. Hij is flamboyant, homoseksueel en staat bekend om zijn rode strikje. In de Nederlandse pers schrijven ze dat de Vlamingen geen probleem hebben met een Waalse premier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten