P2P, en andere rare dingen

P2P, crowdsourcing, open source, stadslandbouw, basis inkomen voor iedereen (mundiaal). Het zijn begrippen die onze kranten binnensluipen. De meeste van deze woorden werden reeds gebruikt door de Piraten Partijen in Europa. Spijtig genoeg haalde de PP in Belgie (Piraten Partij) niet genoeg stemmen om maatschappelijk mee te spelen. In andere landen, zoals Duitsland, is dat wel het geval. En we zien hier een nieuwe klasse van politiekers. Voormalige hackers, open source vrijwilligers, kinderen grootgebracht met couchsurfing en airbnb. Het zijn piepjonge politiekers die zich willen inzetten voor de levensnoodzakelijk maatschappelijke verandering.
De P2P economie en het basisinkomen voor elke onderdaan wint meer aan terrein. Over wat gaat het juist en is het haalbaar iedereen een vast bedrag betalen, werk of niet? De cijfers liegen er niet om, het zou haalbaar zijn, mits er maatschappelijk het een en ander verandert. Net zoals de P2P ook al lang deel uitmaakt van ons dagelijks leven, zonder dat we er bij stilstaan. Peer to Peer, een term uit de computerwereld, wil zeggen: gelijke versus gelijke. Een Peer to Peer netwerk, is een netwerk van twee of meer pc's die aan elkaar gelijk zijn. Zij werken alletwee als server en afnemer. Zo wordt deze term in de economie en het arbeidscircuit ook gebruikt: werkgever/werknemer worden gelijk, elk afnemer en diener. We kennen het al in onze vrije tijd: couchsurfing, airbnb en voor onze pc de open source van open office, linux, urben en andere. Net als deze krant, gratis bij uw koffie het goede nieuws wereldwijd voorschotelt, kan het op zoveel andere vlakken gaan. En dit met een basisinkomen van de staat, het leven zou mooi zijn.
Bij jongere mensen en vroeg gepensioneerden groeit de interesse van vrijwilligerswerk. Jonge reizigers trekken de wereld in, maken een verre reis en werken voor kost en inwoon. P2P kan heel de wereld op zijn kop zetten. Deze week las ik nog een artikel van een jonge Nederlandse die een bed krijgt in een ouderlingenhome en hiervoor met de mensen gaat praten, wandelen, het personeel helpt. Werk wordt niet meer werken maar helpen, betalen wordt niet meer betalen maar bijdragen. Heel wat vaste waarden die onze bewegingen nu laten vastroesten, zullen wegvallen: arbeidscontracten, heel wat werk voor de arbeidsrechtbanken, vakbonden zullen zich moeten herbronnen, politiekers zullen zich niet meer moeten buigen over hopeloze dossiers zoals de vergrijzing, de werkloosheid en sociale vangnetten uitvinden om kiezers te winnen. Moeilijk te zeggen dat het voor morgen is, maar dat de beweging in gang gezet is, staat buiten kijf.