Verloren kinderen, gewonnen kleinkinderen

De militarie periode van Argentinie ligt nog steeds niet in het verleden, laat staan dat ze deze periode laten rusten. Het zorgt nog vaak voor zeer emotionele momenten. De laatste jaren worden gewezen generaals en ministers achter slot en grendel gezet voor hun medeplichtigheid, hun zwijgen of hun daadwerkelijke medewerking aan misdaden tegen de mensheid. 

De 'Oma's van Plaza de Mayo' of de 'Zotte Omas's' zoals ze in Nederland genoemd worden, werken nog elke dag aan het opzoeken van hun kleinkinderen die als baby's ter adoptie werden aangeboden in heel Zuid-Amerika en meestal aan militaire families. Zij hebben een hele database van DNA van familieleden waar kinderen met twijfels over hun identiteit langs kunnen komen en hun DNA laten onderzoeken. Geregeld komen nu mensen van 30 tot 38 jaar langs die te weten zijn gekomen dat ze geadopteerd zijn. Meestal komt dit aan het licht na de dood van de pleegouders, soms van 1 van deze pleegouders of bij het optreden van ziekten en donorschap naar familie toe.

Protest van de Zotte Moeders en oma's

De meeste adoptiekinderen uit die periode komen nooit te weten dat ze geadopteerd zijn. Dit vooral omdat het voor een zware psychologische last zorgt: zijn je pleegouders medeplichtig aan de moord op je ouders? Een zeer zware levensvraag.

Het goede nieuws komt uit de hoek van het Ministerie van Mensenrechten, nu geleid door Estela Carlotto, een Oma van Plaza de Mayo, die haar kleinzoon terugvond na 36 jaar. Haar dochter, gehuwd met een terrorist (Montenero) uit de jaren 80, was in verwachting toen ze gearresteerd werd. Haar familie was van haar zwangerschap nog niet op de hoogte. Een vriendin in gevangenschap meldde later aan de familie dat Laura Carlotto bevallen is in het militaire ziekenhuis en dat haar zoon (Guido) werd opgenomen in het adoptieprogramma. 

Oma's en moeders in protest voor verdwenen kinderen

Carlotto, oma van 'Guido'

Estela werd lid van de Oma's van Plaza de Mayo, zij liep elke donderdag mee op het plein in een stil protest voor de ontvoering van haar dochter en na dit tragische nieuws, voor de hereniging met haar kleinzoon. Zij moest wachten tot gisteren, 36 jaar later, voor ze haar kleinzoon in haar armen mocht drukken. "Voor mijn dood wilde ik dit nog meemaken, nu ben ik de gelukkigste vrouw op de wereld. Toen ik 'Guido' zag, zag ik terug in de ogen van mijn dochter."

Meisjes die in verwachten waren, en gearresteerd werden, werden in leven gehouden tot 5 uur na de bevalling. Daarna werden ze geexecuteerd. De babies werden dan opgenomen in een adoptieprogramma. Bij de geboorte, gaf Laura Carlotto haar zoon de naam Guido naar haar vader, daarna kreeg de kleine Montoya (naam vader) een nieuwe naam die hij nu draag: Ignacio Hurban. 

De jongeman twijfelde aan zijn identiteit, en ging naar de DNA databank van de Abuelas de Plaza de Mayo, daar vonden ze een match met Carlotto, de directrice van Mensenrechten in Argentinie. Ignacio is een bekende jazz musikant. Hij is getrouwd en is nog steeds kinderloos, een van de redenen is zijn onzekerheid over zijn afkomst. 

Guido is een van de 114 kleinkinderen die reeds teruggevonden en geidentificeerd zijn uit een lijst van 400. 

Ook de oma langs vader's zijde, Montoya, Hortensia, heeft haar kleinzoon herkent als 'een sprekende kopie van mijn zoon Walmir'. Hortensia, 91 jaar, reisde de 1.800 km om haar kleinzoon te zien, zonder problemen.