Een wel verdiende vakantie en oma worden, dat zijn goede redenen om de
GNK even ter zijde te laten. Maar nu vliegen we er dadelijk in en wel met heel
wat vrouwennieuws.
Zij is
dochter van Spanje, leeft in Argentinië en ging naar de oudste kleuterklas van
dat land. Ze werkte mee aan een Nobelprijs. Haar tijd ging vooral naar praten
over een kopje koffie met beroemde voetballers. Zij werd als kind getroost door
de koning van Zweden. Zij had de sleutels van het klooster Santo Domingo, ook
al was ze geen religieuze. Zij werd als enige dochter geboren in het gezin
Iglesias in 1936. Een vrouw die met haar twee voeten op de grond staat en zich
overall thuis voelt en nergens teveel is. Haar slagzin is: ‘Ik hou van koken.
Als kind van een arm gezin is eten voor mij delen in liefde.’ Al de rest, dat
van de Nobelprijs en de beroemde voetballers, de vriendschap met het Zweedse
koningshuis, is allemaal spontaan gegroeid. Tijdens haar lunch dronk ze koffie
in een café op de hoek waar ook Alfredo Di Stefano en Beba Bidart kwamen, twee
Argentijnse nationaal elftal spelers. Zij werkte als jong meisje op het secretariaat
van het labo Leloir die de Nobelprijs kreeg voor de insuline. En haar oma was
portier in een huis in Buenos Aires. Toen kleine Iglesia daar op bezoek kwam, mocht ze spelen met de dochter
van de consul van Zweden. Toen de koning op bezoek kwam in Argentinie, zat
kleine Iglesia op de schoot van de Zweedse cónsul omdat de dochter van de
cónsul haar juist had geplaagd. De kleine Iglesia werd getroost door de Zweedse
koning.
Iglesia Cuba
werkte 31 jaar voor een bank en ging op haar 50ste op pensioen. In 2000
stichtte ze in Buenos Aires de Stichting voor de vrouw die vrouwen steunt om
ondernemer te worden. Deze stichting helpt per jaar meer dan honderde vrouwen
die de moed hebben om met hun talenten een onderneming te beginnen en geen
gehoor krijgen bij banken of krediethuizen. De vrouwen die reeds een geslaagde
onderneming hebben, zijn diegene die krediet geven aan de nieuwkomers.
Iglesia ging
naar Bosnia om er een crèche op te bouwen na de oorlogsjaren. ‘ Voordien
discuteerde ik met de mensen, Wilde ik de mensen veranderen, mijn focus was
belangrijk in mijn werkteam.Na Bosnia is dat totaal veranderd. Nu is mijn
eerste vraag: ‘Wat denken jullie?’
Als je 31
jaar in een bank werkt, zonder dat je echt contact hebt met de klanten, wordt
je eigenwijs, kil en gevoelloos. Mijn tijd in Bosnia heeft dat allemaal
veranderd. Werken met mensen kan je nooit vanuit een eigenwijs standpunt.
Mensen raad geven is nutteloze arbeid, ze laten voelen dat je hen hoort, dat je
naar hen luistert en samen met hen wil denken, is verhelderend voor beide
partijen. De vrouwen die naar de stichting komen, helpen me vaak meer dan ik
hen. Dit is geen neerbuigende opmerking, dit is hoe de stichting werkt. ‘Geven
is oplossen’, is een leuze in een van onze lokalen. En dat geven slaat echt niet
op het financiële, dat weet iedereen die nu naar ons komt nadat ze met succes
als ondernemer zijn geslaagd.
Wat Iglesia
gelukkig maakt is innerlijke rust, vrede en het leven organiseren zonder haast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten