Belgische Tango in Buenos Aires

Het fenomeen van Tango als import product groeit als een boom in Argentinië. Meer en meer buitenlandse musici komen naar Buenos Aires om het tango-musiceren onder de knie te krijgen en blijven hangen. “Mijn vakantie in 2006 in Buenos Aires, veranderde mijn leven,’ is een veel gehoorde zin in de tangostad. De contrabassist Luigi Coviello van Italië vormt al een paar jaar een buitenlandse tangoband in de hoofdstad van Argentinië. ‘Ik studeerde in Italië af als jazz muzikant en kwam toen naar Buenos Aires, de milonga en de tango zit nu dieper in mijn vingers dan gelijk welke jazz. Zijn tangoband wordt in het beperkte tangowereldje de Babel van de tango genoemd. Hij speelt met 6 mensen die 5 verschillende paspoorten hebben.

Het verhaal van Luigi is geen uitzondering. Het Conservatorium van Rotterdam geeft per jaar verschillende studiebeurzen om tango te leren in Buenos Aires.

Ook Belgen komen hier aan de bak, Eva Wolff is al jaren een gevierd talent. Zij kwam op haar 24 naar Argentinië met een studiebeurs als bandoneonist in het ensemble van een van de duurste tangorestaurants van de hoofdstad. Zij studeerde af in het conservatorium van Rotterdam. In de 11 jaar dat ze reeds in Buenos Aires woont, werd haar Argentijns zoontje geboren en speelt in verschillende ensembles. ‘In België blijf je in een vaste groep en speel je met hen in verschillende zalen of landen, hier verander je steeds van groep. Je weet nooit wie je zal bellen. Je moet je steeds terug uitvinden, je wordt steeds terug voor de leeuwen geworpen.’

De Argentijnen kijken en luisteren en vinden het mooi. Als je goed speelt, is het niet zo belangrijk welke nationaliteit je hebt, de tango komt immers uit de migrantenwereld. Aude Do Do Bresson, de Franse ambassadrice van UNESCO tot ze de bandoneon ontdekte, zegt: ‘Het is zoals jazz: het heeft schwung en wordt geboren op plaatsen waar muziek tot leven wordt gebracht. Het is een fenomeen, tango, geen stijl of muziekrichting. Het is dan ook geboren op plaatsen waar mensen met muziek hun miserie wilden vergeten, in de wijken van de migranten. Dat is zo sinds het begin, dat zal altijd zo blijven.’