He, Tettewijf!

Als vrouw word je nageroepen op straat. Vreselijk en degenererend. Zowiezo als iemand mij 'mamita' of moederke noemt, buiten mijn kinderen, kruip ik in mijn strijdharnas. Een vrouw is niet de moeder van heel de wereld en jonge vrouwen zijn al helemaal niet de moeder van ieders toekomstige kinderen. Een kunstenares in de Verenigde Staten heeft dit extra in de verf gezet. Tatyana Fazlalizadeh uit Brooklyn vindt het welletjes geweest met kerels die ongevraagd haar 'space' binnendringen. Zij schildert op lege muren dat het gedaan moet zijn met het straatpesten.


Voor veel vrouwen is het moeilijk wandelen op straat zonder dat mannen hen namen en spotwoorden toewerpen. In Argentinie noemen ze dat 'piropo's' maar die rijmen dan nog of klinken poetisch. Toch blijft het hinderlijk. Tatyana begon daarom haar ergernis te schilderen in olieverf in de straten van Brooklyn, meestal met een zelfportret erbij. Tegenwoordig zijn haar schilderijen goedverkopende posters. Zij won er zelfs een prijs mee en met de 35.000$ prijzenpot trekt ze nu de States door met haar project. De situaties komen uit Brooklyn, maar zij konden evengoed uitgesproken zijn in Boston,Chicago, Parijs of Buenos Aires, Brussel en Antwerpen. "Vrouwen overal ter wereld worden ermee geconfronteerd. Je stapt je huis uit en de woorden rollen over je heen. Van 'slet' tot 'moedertje' van 'tettewijf' tot 'pokkewijf'. Je hoeft er als vrouw niets voor te doen. Je uiterlijk en de frustratie van deze venten zorgen voor de woordenkeuze,' zegt Tatyana.

Noem me niet moedertje

"Het is een ware woordenaanval. Net alsof je een stuk vlees bent, klaar voor mannelijke consumptie. Hierdoor verlies je je persoonlijke ruimte. Zij hebben geen recht om dit van je af te nemen. Werken met titels als 'Ik besta niet voor jou amusement' en 'Ik ben niet op zoek naar jou keurmerk' drukken echt uit wat meisjes en vrouwen voelen die nageroepen worden door totaal onbekende mannen op straat.
Als een man me interessant vindt, mag hij gerust met me praten. Maar dan wel iets langer dan twee seconden. Mijn toer door Amerika met mijn schilderijen en posters weekt heel wat los. Vooral in het studentenmilieu komt de discussie positief op gang, van de Oost- tot de Westkust.'
Ze merkt vooral op dat het meer de gekleurde meisjes treft dan de blanke. Toch wil ze niet generaliseren. Tatyana ging met haar werk de straat op, al zijn het olieverfschilderijen. Haar werk gaat over verbale agressie op straat. 'Ik wil mijn werken daar hangen, waar het gebeurd. In zijn eigen milieu. Als mijn werk in een kunstmilieu hangt, zal de impacht niet groot zijn.'

De bedoeling met de toer is om geld in te zamelen voor een roadmovie van de conversaties met de kunstenares en verschillende groepen meisjes en vrouwen. 'De verfilming van de straatinterviews zijn heel belangrijk. Zij vormen het tweede luik van het project.' Tatyana krijgt zowel positieve kritiek als negatieve, vooral van die mannen die het verbale niet als een agressie zien. 'Dit is mijn eerste project en ik ervaar dat ik geen middelpubliek heb. Mensen zijn ervoor of er tegen. Eigenlijk vind ik dat wel leuk. Mijn kunst beweegt iets bij het publiek, dat is pas echte kunst, dus.'
.

Artist Tatyana Fazlalizadeh voor een van haar zelfportretten