Een snaar roert vrede

Soms is het moeilijk op de redactie. Goednieuws ligt niet altijd voor het rapen. Je moet artikels kauwen, malen, verfijnen en dan nog wringt er vaak iets aan. Of we maken negatief nieuws te naif en apen we als papegaaien naar de bek van machtsgroepen, of het goede nieuws is teveel propaganda voor minder- of meerheden, waar we ook allergisch aan zijn. In deze tijden van gijzelingen, moorden, doping, slechte of saai jouranlistiek, steken toch nog lichtpuntjes op die door de grote persmensen niet gezien worden, of als niet sensationeel genoeg worden aanzien.
Zo vonden we vandaag een pareltje in de Al Jazeera, een krant die vaak voor pareltjes zorgt, tussen al het Midden Oosten geweld.
Het gaat over een muziekacademie in Afganistan, een documentaire over de school van Sarmast.


Toen in 2001 de macht van de Taliban  in Afghanistan werd ontkracht, lag het culturele leven, om maar 1 onderdeel van een gezonde samenleving te noemen, aan diggelen. Muziek kwam als eerste stilaan terug op gang, maar 9 jaar later was er nog geen echt nationaal orkest. Dit zag ook Dr. Ahmad Sarmast die uit ballingschap terugkeerde naar zijn land. Het ministerie van onderwijs gaf hem de opdracht om een nationaal muziekinstituut op te richten (ANIM). Het leek een onmogelijke taak. De voormalige muziekacademie was een ruïne en er waren hoegenaamd geen instrumenten voorradig. Dr Sarmast kreeg het voor elkaar, twee maar later, om het gebouw te repareren, via donaties en buitenlandse sponsors kon hij instrumenten kopen. Nu heeft de school 150 leerlingen met een professionele muzikale graad. Naast muziek geeft ANIM ook hoop aan gebroken kinderen, oorlogskinderen die geboren werden in een wereld zonder kunst, zonder lied, zonder melodie en harmonie.
De documentaire werd gemaakt door Polly Watkins, waarbij ze op vertellende stijl de evolutie schetst van de Afghaanse weeskinderen die zich inschreven in de muziekschool. Een simpel verhaal over straatkinderen, gebroken zielen, die via de muziek terug menselijk worden.
Zij wil door deze film, het gewelddadige gezicht van Afghanistan veranderen. Een scoop op hoop en een dagelijks leven zonder dagelijks geweld. 
Hier kan je de film bekijken