Een grootschalig onderzoek heeft uitgewezen dat maar liefst 50% van de jongeren in armoede leeft. Bovendien heeft een alsmaar grotere groep geen dak meer boven zijn hoofd. Vlaanderen telt ondertussen maar liefst 34% zwerfjongeren. De regering stelt voor om nog meer daklozencentra op te zetten, en zoekt ook naar een duurzame oplossing!
De kinderarmoede neemt toe, hoe gaan we er voor zorgen dat ook in 2020 kinderen en jongeren in in Vlaanderen en Brussel het goed hebben en de kansen krijgen die ze verdienen?. Vertel ons wat jij denkt, hoopt en droomt en maak van 2020 een succes voor kinderen en jongeren!
surf naar het droomteam, daar waar je kan mag en moet dromen van een betere wereld.
Straatkinderen verwacht je in Botoga, Lima, Rio de Janeiro, niet in België en toch worden in Brussel en Antwerpen steeds meer jeugd in totale armoede op de straat geteld. Een begin van een oplossing is bewustwording, daar wil de organisatie Mobiele School iets aan doen. Zij betrekken verschillende Belgische scholen in hun acties. De mobiele school is een midel om jogeren bewust te maken van hun waarde. Deze units gaan naar kinderen die niet naar school gaan of kunnen gaan. Zij geven aan deze kinderen niet echt onderwijs, wel het besef dat deze kinderen iets kunnen leren aan anderen. Deze manier van werken wierp zijn vruchten reeds af in andere Europese steden zoals Dusseldorf en Thessaloniki.
"In elke leerling zit een straatkind"
"Straatkinderen barsten van de creativiteit: ze tonen ons hoe we in een globaliserende wereld kunnen overleven", zegt Arnoud Raskin. In grootsteden over de hele wereld richtte hij mobiele scholen op om straatkinderen hun eigenwaarde terug te geven. Met hun 'straatwijsheid' trekt hij nu naar westerse managers. Kunnen ook Vlaamse scholen streetwize worden?
"Straatkinderen hebben me mijn eerste woorden Spaans geleerd", vertelt Arnoud Raskin. "In 1996 trok ik voor zes maanden naar Colombia met het vage idee om voor mijn eindwerk als industrieel vormgever een product voor straatkinderen te maken. Ik begon hen van op afstand te observeren. Algauw kwamen er een aantal naast me zitten. Ik nam een schriftje en tekende een boom. 'Arbol', pende een van de gasten ernaast. Ik tekende een vogel. 'Pajaro', schreef een meisje. Straatkinderen, die meestal moeite hebben om zich drie minuten te concentreren, waren nu anderhalf uur met me bezig. Toen besefte ik hoe nuttig het kan zijn om de leraar-leerlingrol om te draaien. Op korte tijd leerde ik via de straat beter Spaans dan dat ik ooit Frans leerde op school. Ook een belangrijke levensles."
Wijsheden verkopen
Vijftien jaar nadat Arnoud Raskin zijn eerste mobiele school in Cartagena ontwikkelde, staan er nu minstens dertig over de hele wereld. Zijn project is een bedrijfje geworden. Geld van de overheid wil hij niet voor Mobile School. Om die onafhankelijkheid te behouden, richtte hij Streetwize op. Met de wijsheden van de straatkinderen trekt hij naar managers van westerse bedrijven en geeft lezingen en workshops over creativiteit. "Ik toon bijvoorbeeld een video over Junieth. Zij vertelt hoe ze als straatkind snoep verkocht om naar de basisschool te kunnen gaan. Later raakte ze op eigen kracht naar het secundair en nu studeert ze aan de universiteit. Een deel van het geld dat we met Streetwize verdienen, vloeit terug naar Junieth. Logisch toch: het zijn haar wijsheden die wij verkopen. De rest investeren we in nieuwe mobiele scholen. De straatkinderen onze aandeelhouders." Ook op dat vlak draait Arnoud de rollen graag om. Het is de niet de rijke westerling die de arme straatkinderen een aalmoes toestopt, maar het straatkind dat zijn wijsheid verkoopt aan de vaak (creatief) arme westerling. "Crisis. Het woord weerklinkt in alle bedrijven en voor een deel is dat terecht. Maar ik hoor ook mensen klagen voor wie crisis betekent dat ze nu maar één shortski in plaats van twee kunnen doen. Voor 150 miljoen straatkinderen is het elke dag écht crisis: overleven in een context van drugs, geweld, misbruik en extreme armoede. Mobile School focust niet op die problemen, maar wel op het talent en de kracht in ieder kind. Die vind je in hun creativiteit."
Schoolbel telt niet meer
Met die creativiteit gaat het in Vlaamse scholen en bedrijven heel wat minder goed. "We scoren met ons onderwijs voor bepaalde paramaters internationaal zeer hoog. Maar telkens opnieuw hoor je dat de creativiteit en de ondernemingszin op een bijzonder laag pitje staan. Die lage scores verbazen me niet. Om creatief te zijn heb je een portie chaos nodig, terwijl ons onderwijs vooral gebaseerd is op orde. Wanneer zijn leerlingen het creatiefst? Bij een vastenactie of met de honderd dagen. Op zulke regelluwe momenten zie je ze dingen doen die ze anders nooit tonen. Uiteraard pleit ik niet voor anarchie, je moet op zoek naar de balans tussen orde en chaos op school."
Heeft Raskin wonderoplossingen om een ommezwaai in onderwijs mogelijk te maken? "Ondernemingszin en creativiteit zijn cruciale eigenschappen voor leerlingen in onze snel veranderende samenleving. Misschien moeten we wat van onze toppositie in wiskunde prijsgeven om aan die competenties te werken. Ik geloof heel sterk in een projectmatige aanpak van onderwijs.
"Om creatief te zijn heb je een portie chaos nodig"
In Munsterbilzen bouwen de leerlingen van de gemeentelijke secundaire school voor ons mobiele scholen. Schitterend hoe die gasten soms op zaterdag met hun brommertjes naar school komen omdat hun mobiele school af moet. Als de intrinsieke motivatie groot is, dan tellen lestijden en schoolbellen plots niet meer. Waarom klagen we zo over technisch of beroepsonderwijs? Daar zit toch een enorm potentieel, maar op een of andere manier slaagt ons onderwijssysteem er niet in om dat eruit te halen. Is het niet tijd om wat 'klantgerichter' te denken? Om rekening te houden met interesses en noden van de leerlingen?"
Schrik voor het witte blad
"Mensen vragen me soms hoeveel kinderen niet meer op de straat leven door de mobiele scholen. Dat weet ik niet, maar is het niet even onzinnig om te vragen aan een kleuterjuf hoeveel van haar kinderen nu aan de universiteit studeren? Is dat haar enige doel?
Toen ik naar Colombia trok, verklaarde mijn omgeving me gek. 'Geen risico's nemen' zit zwaar in onze cultuur gebakken. Die afkeer is een van de grootste bedreigingen voor onze welvaart: schotel leerlingen van tien een wit blad voor in de tekenles en vaak zie je ze panikeren. Nochtans is het nodig om je leerlingen af en toe in een 'straatsituatie' te plaatsen. Zo krijgen ze de kans om de vier streetwize skills (zie kader) te ontwikkelen. Uiteindelijk zit er in elke leerling een straatkind."
info: Klasse.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten