De filmindustrie in Latijns Amerika is niet aan vernieuwing toe, hoeft geen krans en geen bloemen. Deze filmindustrie is op zich al jaren schitterend, en tevens zo miskend in Europa, zeker in Belgie. Net nu de Belgische film in de internationale lift zit, vond ik het ook wel eens mooi om de film van de contreien van de redactie te belichten. De filmfestivals die in de Mercosur georganiseerd worden, zijn gekend voor hun organisatie, hun internationale vertakking en de kans op lobbying van onafhankelijke filmmakers uit Europa, Azie en Noord-Amerika. In juli had men het filmfestival in Punta del Este, het Zoute van Uruguay. Daar werd samengewerkt met de Mercosur-landen (te vergelijken met de EU) en met hun respectievelijke ministeries voor visuele en audio kunst: Brazilië, Uruguay, Bolivie, Venezuela en Argentinië.
Argentinie begon sterk met 'La Casa' van Gustavo Fontan, die in 2003 in Cannes meedong met een film van Reyero, waarvan hij het script geschreven had. La Casa, (het huis) is het einde van een trilogie die Fontan maakte over zijn jeugd. In deze laatste beschrijft hij het huis van zijn ouders, in Banfield (Argentinie). Fontan vult met zijn stille beelden de leegtes op, net zoals hij dat deed in het eerste en tweede deel (De boom, De treurzang van april). Het huis staat nu leeg. Het hoofdpersonage in de film, naast het huis, is de acaciaboom waarmee de trilogie startte. De camera dwaalt rond in het huis, focust zich op het behangpapier met zijn herinneringen en op het dikke stof van de stemmen uit het verleden met de geluiden van nu uit de omgeving. Op het einde van de film wordt het huis afgebroken, dit komt over als een implosie in het verwerkingsproces van het verleden. Een hoop op een nieuwe toekomst met de treurzang van wat geweest is. Fontan is meesterlijk met belichting, camerawerk en het geluid dat een deel is van zijn beelden. Fontan voert een stille of eerder , een woordeloze dialoog met zijn beelden.
Een ander grote filmmaker komt uit Bolivia. De dag dat de stilte stierf van De Paolo Agazzi. Deze film is integraal te bekijken op You Tube, eigen aan Bolivia die alles voor iedereen toegankelijk maken als het met belastingen betaald is. Iets anders dan de VRT die enkel zijn beelden toegankelijk maakt binnen de landsgrenzen van België, maar dit tussen haakjes.
Van Venezuela hebben we Roman Chalbaud, die ook al jaren meedraait in het filmcircuit in Zuid-Amerika. Zijn laatste film 'de dagen van de macht' is een pracht film die de politiek neerzet als een middel tot show, machtsmisbruik, schuin nationalisme, geld, idealisme en een strijd tussen vader en zoon. Al deze elementen mengt Chalbaud met een typisch Zuid-Amerikaans sausje, zonder er een zware film of een zwart script van te maken. Het bekijken waard, moest je de kans krijgen.
Ook de korte films en de documentaires zijn sterktes in de Zuid-Amerikaanse film. Iedereen die het wil maken, verlaat de universiteit met een diploma op zak en gaat op zoek naar een persoon om er een docu van te maken. Deze van Miguel Serebrenik lijkt een beetje saai, maar al de elementen van het Argentijnse boerenleven zitten er in, het passieve, het blijven stilstaan, de dood van de evolutie en de kracht van de voedingsschuur te zijn van de wereld. Hierdoor kunnen ze het zich permiteren om het ritme des levens te vertragen. De boerenknecht aan het woord vertelt gelaten de strijd van de boerenstiel, een strijd eerder met zichzelf dan met natuurelementen.
Miguel Serebrenik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten