The last bull in Barcelona

De protesten tegen het stierenvechten is al een tijdje aan de gang, het wordt nog het frequentste gedaan in Spanje. In Zuid-Amerika wordt of werd het veel minder gedaan. La Monumental in Barcelona is inderdaad een monument en sinds deze zondag nog meer. De laatste stieren werden er losgelaten. Drie beroemde matadors (killers) zullen er hun laatste genadeslag geven. De corrida's of het stierenvechten is vanaf 1 januari 2012 verboden in Catalonie. Er zijn voor deze laatste monumentale genadeslag nog 18.000 kaartjes verkocht. Vele Catalanen zien het nog steeds als een cultuur erfgoed. Of het een barbaarse praktijk is of niet, houdt de redactie in het midden. Dieren krijgen in een slachthuis ook geen eerlijke kans en toch worden ze er nog met miljoenen per jaar naartoe gevoerd. Of de corrida's een sport is , is moeilijk te zeggen. Er sterft een levend wezen, dus het heeft wel wat weg van de gladiatorengevechten uit romaanse tijden. Het waren vooral de jongeren die de lust naar dit soort spelen verloren, zegt Helena Escoda, de drijvende kracht achter het verbod. Het voorstel is met meerderheid besloten, dus zal er wel minder interesse voor zijn dan vroeger.
Een van de matadors is José Tomas, hij is een legende in de wereld van de corrida's.

Jose Tomás is een van Spanje's grootste matador of stierenvechter. Hij is anders dan de rest en combineert in zijn eigen stijl de belofte om spectacel te geven, de stier een kans te geven en regelmaat in zijn strategie, doch verrassend in zijn aanpak. Voor de fans van stierenvechten is hij de absolute Rey (koning). Hij treedt het meeste op in Mexico waar ze nog schatten neertellen voor zijn optredens en is alleen in Spanje aanwezig als er heel speciale voorstellingen zijn, zoals nu in El Monumental.  José is niet alleen geliefd onder de fans, ook onder zijn collega's wordt hij op handen gedragen. Hij is hun woordvoerder in hevige tijden van kritiek. Hij begrijpt als geen ander dat het in 'torear' (stierenvechten) erop aankomt om alles te riskeren en tot het uiterste te gaan. Hij benadert de stier meestal van heel dicht bij, hij wil het beest ruiken, zijn huid strelen, als hij de genadesteek toedient. Voor hem is het doden van een stier in de arena geen doden op zich, het is een artistiek spel tussen mens en dier. Zijn geliefd wapen is het zwaard en niet de prikkers. José ligt overhoop met de Spaanse pers.

Hij is een introvert persoon, enorm gesteld op zijn privacy en praat daarom bijna nooit met de pers. Een matador is normaal een publiek persoon, de pers gebruikt hen meestal om meer lezers aan te trekken. Met José is dat bijna onmogelijk. Hij laat zelfs bijna nooit toe dat zijn corrida op de televisie wordt uitgezonden. Het enigste dat hij wel veel aandacht geeft, is het uitdelen van handtekeningen aan zijn fans en het laten fotograferen. Daarom schrijven ze hem vaak de dieperik in.
Wat we over hem weten, staat geschreven in de autobiografieen en gedichten van verschillende schrijvers van Spanje en Mexico. Hij heeft verschillende corridas georganiseerd voor het goede doel en geeft veel aandacht aan zijn fans. Hij is een vrij liberaal en onafhankelijk persoon, andere mataderos hangen vaak af van grote boerderijen, de leveranciers van de stieren, José doet aan deze politiek niet mee. De pers en de zakenmensen liggen hem niet zo, maar het Spaanse volk van de arenas dragen hem op handen.