Confederalisme in Europa

Voor de verkiezingsoverwinning van de N-VA hing het woord reeds in de lucht, na de verkiezingoverwinning begonnen het te dwarrelen om dichter bij de begane grond te komen: confederalisme. Walen zijn bang, Vlamingen die niet op De Wever gestemd hebben, vragen met klem om deze term een invulling te geven, zodat ze een hou vast hebben om hun kritiek los te laten. Een idee dat niet gedefinieerd is, is moeilijk te bestrijden. De N-VA kan dan ook nog steeds het idee bijsturen, als de kantjes de hard worden. Een comfortabele positie die alleen Bart De Wever zich kan veroorloven, lijkt het wel. De andere Vlaamse partijen zijn vaak nog scherper voor de N-VA dan de Waalse. In Brussel vinden ze zelfs hier en daar mensen die openstaan om de discussie aan te gaan.
Zelfs in Wallonie is het nu zo ver. Jose Happart, de militieleider van de Voeren-beweging in de woelige taaljaren '80, ziet in Bart De Wever een gesprekspartner om over het nieuwe NV Belgie te praten. Hij vult wel het confederalisme in, in het weekblad Knack. Zelfs een zeer volwassen en vooruitstrevend beeld van een Belgie dat de toekomst tegemoet ziet met moed en een innoverend maatschappelijk beeld. Sterke gewesten in een open Europa. Belgie verdelen aan de gewesten, de gewesten de federale regering laten controleren en niet meer andersom. Hij pleit voor een hervorming van Belgie, in afwachting dat de rest van Europa klaar is om de natiestaten los te laten. Een compromis daarover met De Wever is mogelijk, zegt de PS'er, en hij gelooft niet dat de N-VA-voorzitter het land onmiddellijk zou splitsen.
De Franstalige socialist pleit meer bepaald voor een confederalisme waarbij de gemeenschappen worden afgeschaft en alles naar de gewesten wordt overgeheveld. Nadien moeten die gewesten, drie of vier, beslissen wat ze nog federaal willen houden, zegt hij.